ADHD یا بیش فعالی چیست؟
اختلال بیش فعالی کمبود توجه : Attention deficit hyperactivity disorder ویا به اختصار ADHD یک وضعیت مربوط به سلامت روان است که می تواند باعث سطوح غیرعادی بیش فعالی و رفتارهای تکانشی شود. افراد مبتلا به ADHD همچنین ممکن است در تمرکز حواس خود بر روی یک کار واحد یا بی حرکت نشستن برای مدت طولانی مشکل داشته باشند.
بسیاری از افراد بی توجهی و تغییرات در سطح انرژی را در زندگی تجربه می کنند. برای یک فرد مبتلا به ADHD، در مقایسه با افرادی که این بیماری را ندارند این تجربه به میزان بیشتری اتفاق میافتد و می تواند تأثیر قابل توجهی بر تحصیل، کار و زندگی آنها داشته باشد.
هم بزرگسالان و هم کودکان می توانند ADHD داشته باشند.
علائم بیش فعالی
طیف وسیعی از رفتارها با ADHD مرتبط است. برخی از موارد رایج تر عبارتند از:
• مشکل در تمرکز یا تمرکز روی کارها
• فراموشکار بودن در مورد تکمیل وظایف
• به راحتی حواسش پرت می شود
• داشتن مشکل در نشستن
• قطع صحبت افراد در حین صحبت کردن
علائم و نشانه ها می توانند مختص جنبه های مختلف ADHD مانند بیش فعالی، تکانشگری یا مشکل در تمرکز باشند.
فردی که بیش فعالی و تکانشگری را تجربه می کند ممکن است:
• برای مثال در کلاس درس نشستن یا نشستن برایشان مشکل است
• در بازی کردن یا انجام کارهای بی سر و صدا مشکل دارد
• بیش از حد صحبت کند
• برایشان سخت است که نوبتشان را صبر کنند
• وقتی دیگران در حال صحبت کردن، بازی کردن، یا انجام یک کار هستند، حرفشان را قطع کند
کسی که در تمرکز مشکل دارد ممکن است:
• هنگام مطالعه یا کار مرتب اشتباه کند یا جزئیات را از دست بدهد
• حفظ تمرکز هنگام گوش دادن، خواندن یا برگزاری مکالمه برایشان مشکل است
• در سازماندهی وظایف روزانه خود مشکل دارند
• مکرراً موارد را گم کند
• به راحتی با چیزهای کوچکی که در اطرافشان اتفاق می افتد حواسشان پرت شود
اگر شما یا فرزندتان ADHD دارید، ممکن است برخی یا همه این علائم را داشته باشید. علائمی که دارید به نوع ADHD شما بستگی دارد. فهرستی از علائم ADHD رایج در کودکان را بررسی کنید.

انواع بیش فعالی
این بیماری را به سه دسته یا نوع دسته بندی شده است.این تقسیم بندی به انواع : ۱.عمدتاً بی توجه ۲.عمدتاً بیش فعالی-تکانشی و ۳.ترکیبی از هر دو تعریف میشوند.
عمدتاً بی توجه است
همانطور که از نام آن پیداست، افراد مبتلا به این نوع ADHD در تمرکز، انجام کارها و پیروی از دستورالعمل ها با مشکل شدید مواجه هستند.
کارشناسان همچنین فکر می کنند که بسیاری از کودکان مبتلا به نوع بی توجهی بیش فعالی ممکن است تشخیص مناسبی دریافت نکنند زیرا تمایلی به ایجاد اختلال در کلاس ندارند. منبع معتبر تحقیقاتی نشان می دهد که نوع از اختلال در بین دختران مبتلا به ADHD شایع تر است.
عمدتاً بیش فعال – تکانشی است
افراد مبتلا به این نوع ADHD در درجه اول رفتار بیش فعال و تکانشی از خود نشان می دهند. این موضوع می تواند شامل موارد زیر باشد:
• بی قراری
• قطع صحبت افراد در حین صحبت کردن
• نمی توانند منتظر نوبت خود باشند
اگرچه بی توجهی در مورد این نوع ADHD کمتر مورد توجه قرار می گیرد، اما افراد مبتلا به ADHD عمدتاً بیش فعال- تکانشی ممکن است هنوز تمرکز بر روی وظایف را دشوار بدانند.
نوع ترکیبی بیش فعال- تکانشی و بی توجه
این گروه از افراد شایع ترین نوع ADHD هستند. افراد مبتلا به این نوع ترکیبی از ADHD علائم بی توجهی و بیش فعالی را نشان می دهند. اینها شامل ناتوانی در توجه، تمایل به تکانشگری و سطوح بالاتر از حد متوسط فعالیت و انرژی هستند.
نوع ADHD شما یا فرزندتان نحوه درمان آن را تعیین می کند. نوع شما می تواند در طول زمان تغییر کند، بنابراین درمان شما نیز ممکن است تغییر کند.

عوامل ابتلا به بیش فعالی
علیرغم اینکه ADHD بسیار رایج است، پزشکان و محققان هنوز مطمئن نیستند که چه چیزی باعث این بیماری می شود. اعتقاد بر این است که منشاء عصبی دارد و ژنتیک نیز ممکن است نقش داشته باشد.
منابع معتبر تحقیقاتی نشان می دهد که کاهش دوپامین یک عامل در ابتلا به ADHD است. دوپامین یک ماده شیمیایی در مغز است که به انتقال سیگنال ها از یک عصب به عصب دیگر کمک می کند. در تحریک واکنشها و حرکات عاطفی نیز نقش دارد.
تحقیقات دیگری نیز حاکی از تفاوت ساختاری در مغز است. یافته ها نشان می دهد که افراد مبتلا به ADHD حجم ماده خاکستری کمتری دارند.
ماده خاکستری شامل نواحی از مغز است که به موارد زیر کمک می کند:
• سخن گفتن و گفتار
• خود کنترلی
• تصمیم گیری
• کنترل عضلات
محققان هنوز در حال بررسی علل بالقوه ADHD مانند سیگار کشیدن در دوران بارداری هستند.
تشخیص بیش فعالی
هیچ آزمایش واحدی وجود ندارد که بتواند تشخیص دهد شما یا فرزندتان اختلالات بیش فعالی دارید یا خیر. مطالعهای در سال 2017 بر مزایای یک آزمایش جدید برای تشخیص ADHD بزرگسالان تاکید کرد، اما بسیاری از پزشکان معتقدند تشخیص بیش فعالی را نمیتوان بر اساس یک آزمایش انجام داد.
برای تشخیص، پزشک علائمی را که شما یا فرزندتان در 6 ماه گذشته داشته اید ارزیابی می کند.
پزشک شما احتمالاً اطلاعاتی را از معلمان یا اعضای خانواده جمع آوری می کند و ممکن است از چک لیست ها و مقیاس های رتبه بندی برای بررسی علائم استفاده کند. آنها همچنین یک معاینه فیزیکی برای بررسی سایر مشکلات سلامتی انجام می دهند.
اگر مشکوک هستید که شما یا فرزندتان اختلال بیش فعالی دارید، با پزشکتان در مورد ارزیابی صحبت کنید. برای فرزندتان نیز می توانید با مشاور مدرسه اش صحبت کنید. مدارس به طور منظم کودکان را از نظر شرایطی که ممکن است بر عملکرد آموزشی آنها تأثیر بگذارد باید ارزیابی کنند.
برای ارزیابی، یادداشت ها و مشاهداتی را در مورد رفتار خود یا فرزندتان به پزشک یا مشاور ارائه دهید.
اگر آنها مشکوک به بیش فعالی باشند، ممکن است شما یا فرزندتان را به یک متخصص ارجاع دهند. بسته به تشخیص، آنها همچنین ممکن است یک قرار ملاقات با روانپزشک یا متخصص مغز و اعصاب را پیشنهاد کنند.

درمان بیش فعالی
درمان بیش فعالی معمولاً شامل درمانهای رفتاری، دارو یا هر دو است.
درمانهای رفتاری
انواع درمان شامل روان درمانی یا گفتار درمانی است. با گفتار درمانی، شما یا فرزندتان در مورد اینکه چگونه اختلال ADHD بر زندگی شما تأثیر می گذارد و راه هایی برای کمک به مدیریت آن صحبت می کنید.
نوع دیگر درمان، رفتار درمانی است. این درمان می تواند به شما یا فرزندتان کمک کند تا نحوه نظارت و مدیریت رفتار خود را بیاموزید.
دارو درمانی
هنگامی که با ADHD زندگی می کنید، دارو درمانی نیز می تواند بسیار مفید باشد. داروهای ADHD به گونه ای طراحی شده اند که بر مواد شیمیایی مغز تأثیر بگذارند تا فرد را قادر سازد تکانه ها و اعمال خود را بهتر کنترل کند.
دارو های موثر در درمان ADHD
دو نوع اصلی از داروهای مورد استفاده برای درمان بیش فعالی محرک ها و غیر محرکهای سیستم عصبی هستند.
محرک های سیستم عصبی مرکزی (CNS) رایج ترین داروهای درمانی در افراد مبتلا به بیش فعالی هستند. این داروها با افزایش مقدار مواد شیمیایی مغز مانند دوپامین و نوراپی نفرین عمل می کنند.
نمونه هایی از این داروها عبارتند از متیل فنیدات (ریتالین) و محرک های مبتنی بر آمفتامین (آدرال).
اگر محرکها خوب کار نکنند یا عوارض جانبی دردسرساز برای شما یا فرزندتان ایجاد کنند، پزشک ممکن است یک داروی غیرمحرک را پیشنهاد کند. برخی از داروهای غیر محرک با افزایش سطح نوراپی نفرین در مغز عمل می کنند.
این داروها شامل اتوموکستین (Strattera) و برخی داروهای ضد افسردگی مانند بوپروپیون (ولبوترین) هستند.
درمان های طبیعی برای بیش فعالی
علاوه بر درمان های ذکر شده ، چندین راه حل برای کمک به بهبود علائم ADHD پیشنهاد شده است.
برای شروع ، ایجاد تغییرات در شیوه زندگی ممکن است به شما یا فرزندتان در مدیریت علائم ADHD کمک کند. مرکز کنترل و
پیشگیری از بیماری (CDC) موارد زیر را توصیه می کند:
• خوردن یک رژیم غذایی مغذی و متعادل
• داشتن حداقل 60 دقیقه فعالیت بدنی در روز (ورزش کردن و ۱۳ فایده ی اصلی آن)
• خواب مناسب (تاثیر یک خواب با کیفیت را اینجا بخوانید)
• محدود کردن زمان نمایش روزانه از تلفن، رایانه و تلویزیون
مطالعات همچنین نشان دادهاند که یوگا، تای چی و گذراندن وقت در فضای باز میتواند به آرام کردن ذهنهای بیش فعال کمک کند و ممکن است علائم بیش فعالی را کاهش دهد.
مدیتیشن ذهن آگاهی گزینه دیگری است. تحقیقات انجام شده در سال 2015 نشان داده است که مدیتیشن ممکن است تمرکز و کنترل توجه افراد مبتلا به بیش فعالی را بهبود بخشد.
اجتناب از برخی آلرژن ها و افزودنی های غذایی نیز راه های بالقوه ای برای کمک به کاهش علائم بیش فعالی هستند.

بیش فعالی در بزرگسالان
بیش از 60 درصد از کودکان مبتلا به ADHD علائم بیش فعالی را در بزرگسالی نیز نشان می دهند. برای بسیاری از افراد، علائم بیش فعالی اغلب با افزایش سن کاهش می یابد، اما بی توجهی و تکانشگری ممکن است ادامه یابد.
گفته می شود ADHD درمان نشده در بزرگسالان می تواند تأثیر منفی بر بسیاری از جنبه های زندگی داشته باشد. عوارضی مانند مشکل در مدیریت زمان، فراموشی و بی حوصلگی می تواند باعث بروز مشکلاتی در محل کار، خانه و انواع روابط اجتماعی شود.
بیش فعالی در کودکان
با توجه به گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، حدود 8.8 درصد از افراد 3 تا 17 ساله در ایالات متحده در برخی زمان ها به ADHD مبتلا شده اند. این افراد شامل 11.7 درصد از پسران و 5.7 درصد از دختران است.
برای کودکان، ADHD به طور کلی با مشکلاتی در مدرسه همراه است. کودکان مبتلا به ADHD اغلب در یک محیط کلاس درس کنترل شده مشکل دارند.
پسران بیش از دو برابر بیشتر از دختران احتمال دارد که تشخیص ADHD را دریافت کنند. این موضوع ممکن است به این دلیل باشد که پسرها تمایل دارند علائم بارز بیش فعالی را نشان دهند. اگرچه برخی از دختران مبتلا به ADHD ممکن است علائم کلاسیک بیش فعالی را داشته باشند، اما بسیاری از آنها این علائم را ندارند.
در بسیاری از موارد، دختران مبتلا به ADHD ممکن است:
• مکررا رویاپردازی کنند
• بیش از حد پرحرف باشند تا بیش فعال
بسیاری از علائم ADHD می توانند رفتارهای معمول دوران کودکی باشند، بنابراین تشخیص اینکه چه چیزی با ADHD مرتبط است و چه چیزی نیست، می تواند دشوار باشد.
آیا بیش فعالی یک ناتوانی در یادگیری است؟
در حالی که ADHD یک اختلال عصبی رشدی است، یک ناتوانی یادگیری در نظر گرفته نمی شود. با این حال، علائم ADHD می تواند یادگیری را برای شما سخت تر کند. همچنین، ممکن است ADHD در برخی از افرادی که دارای ناتوانی در یادگیری هستند نیز رخ دهد.
برای کمک به کاهش هر گونه تأثیری بر یادگیری کودکان، معلمان می توانند دستورالعمل های فردی دانش آموز مبتلا به ADHD را ترسیم کنند. این موارد ممکن است شامل دادن زمان اضافی برای تکالیف و تست ها یا ایجاد یک سیستم پاداش شخصی باشد.
اگرچه از نظر فنی بیش فعالی یک ناتوانی در یادگیری نیست، اما می تواند اثرات مادام العمر داشته باشد.
اثرات مادام العمر بیش فعالی:
شرایط همزیستی
افراد مبتلا به ADHD گاهی اوقات دارای سایر شرایط سلامت روان مانند افسردگی و اضطراب نیز هستند. برخی از این شرایط ناشی از چالش های زندگی با ADHD است.
اضطراب
افراد مبتلا به ADHD نمی توانند به راحتی از انجام وظایف روزانه، حفظ روابط و غیره پیروی کنند. این موضوع می تواند خطر ایتلا به اضطراب را افزایش دهد.
بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) افراد مبتلا به ADHD نیز بیشتر از افراد بدون ADHD دچار اختلالات اضطرابی هستند.
اختلالات اضطرابی عبارتند از:
• اضطراب جدایی : مانند زمانی که دوری از عزیزانشان باعث ترسیدنشان می شود
• اضطراب اجتماعی : که می تواند فرد را از رفتن به مدرسه یا مکان های دیگری که افراد در آنجا معاشرت می کنند بترساند
• اضطراب عمومی : زمانی که از اتفاقات بد مثلا در آینده و غیره می ترسند
افسردگی
اگر شما یا فرزندتان ADHD دارید، احتمال ابتلا به افسردگی نیز در شما بیشتر است.
ممکن است این یک ضربه مضاعف ناعادلانه به نظر برسد، اما بدانید که درمان برای هر دو شرایط یکسان است. در واقع، درمان ها اغلب با هم همپوشانی دارند. گفتار درمانی می تواند به درمان هر دو بیماری کمک کند. همچنین، برخی از داروهای ضد افسردگی، مانند بوپروپیون، گاهی اوقات می توانند به کاهش علائم ADHD کمک کنند.
البته، داشتن ADHD تضمینی برای ابتلا به افسردگی نیست، اما مهم است که بدانید این یک احتمال است.
اختلالات ارتباطی و رفتاری
مشکلات رفتاری و ارتباطی در بین کودکان مبتلا به ADHD نسبت به کودکان غیر مبتلا رایجتر است. این اختلالات زمانی به وجود می آیند که فرد احساس می کند اطرافیانش او را درک نمی کنند.
کسی که احساس نمی کند درک می شود ممکن است زیاد بحث کند، عصبانیت خود را از دست بدهد یا عمدا دیگران را آزار دهد. اینها ممکن است نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای باشد.
برخی از افراد متوجه می شوند که نمی توانند قوانین را زیر پا بگذارند یا رفتاری پرخاشگرانه با دیگران داشته باشند، شاید دعوا کنند، قلدری کنند، یا شاید چیزهایی را که به آنها تعلق ندارد، بردارند.
درمان برای افرادی که با این چالش ها روبرو هستند در دسترس است، اما متخصصان توصیه می کنند که زودتر شروع کنند و مطمئن شوند که درمان با نیازهای فرد و خانواده اش مطابقت دارد.
اختلال در یادگیری
برخی از کودکان مبتلا به ADHD دارای اختلال در یادگیری هستند که انجام تکالیف مطالعه ای آنها را دشوار می کند. مثالها عبارتند از نارسا خوانی : که خواندن را دشوار میکند، یا مشکلات مربوط به محاسبات ریاضی و نوشتن متن.
این چالشها میتوانند مدیریت در مدرسه را برای کودک بسیار سخت کنند و میتوانند احساس اضطراب و افسردگی را بدتر کنند. دریافت کمک زودهنگام برای به حداقل رساندن تأثیر این چالش ها ضروری است.

سخن پایانی
برای کودکان و بزرگسالان، ADHD درمان نشده می تواند تأثیر جدی بر زندگیشان داشته باشد. می تواند بر مدرسه، کار و روابط اجتماعی تأثیر بگذارد. درمان برای کاهش اثرات این بیماری بسیار مهم است.
هنوز مهم است که به خاطر داشته باشید که بسیاری از افراد مبتلا به ADHD از زندگی موفق خود لذت می برند. برخی حتی از مزایای این بیماری قدردانی نیز می کنند.
اگر فکر می کنید ممکن است شما یا فرزندتان ADHD داشته باشید،در اولین قدم شما باید در صورت امکان با پزشک صحبت کنید. آنها می توانند به تعیین اینکه آیا ADHD مانعی برای شما یا فرزندتان است کمک کنند. پزشک می تواند به شما کمک کند تا یک برنامه درمانی مناسب برای مدیریت علائم خود و یک زندگی خوب با ADHD ایجاد کنید.