انواع هپاتیت: شیوع، علائم، درمان

آنچه در مورد بیماری هپاتیت باید بدانید

هپاتیت شامل التهاب سلول های کبد و آسیب به کبد است. انواع مختلف و علل هپاتیت وجود دارد، اما علائم می تواند مشابه باشد.

کبد برای حذف سموم از خون، ذخیره ویتامین ها و تولید هورمون ها همراه با سایر عملکردها ضروری است. هپاتیت ویروسی شامل التهاب کبد است. بنابراین هپاتیت می تواند این فرآیندهای مهم را مختل کند و باعث نگرانی های مختلف در رابطه با سلامتی شود.

شش ویروس اصلی وجود دارد که باعث ایجاد هپاتیت ویروسی می شوند که A، B، C، D، E و G نامیده می شوند. این انواع به دلیل پتانسیل ایجاد بیماری و در برخی موارد، عوارض تهدید کننده زندگی، بیشترین نگرانی را دارند.

هر نوع ویژگی‌های متفاوتی دارد و انتقال به‌طور متفاوتی اتفاق می‌افتد، اما علائم مشابه هستند.

این مقاله انواع مختلف هپاتیت، از جمله علائم، درمان، و چشم انداز آنها را پوشش می دهد. پس اگر به دنبال شناختن این بیماری هستید تا آخر این مقاله با ما همراه باشید.

هپاتیت A

به طور کلی، تعداد موارد در ایالات متحده طی 20 سال گذشته کاهش یافته است – عمدتاً به دلیل ایمن سازی – اما گاهی اوقات شیوع بیماری رخ می دهد.

افراد معمولاً از طریق غذا یا آبی که با مدفوع فرد مبتلا به ویروس تماس پیدا کرده است، به هپاتیت A مبتلا می شوند. این نوع بیماری در بسیاری از کشورها، به ویژه کشورهایی که سیستم های بهداشتی ناکارآمد دارند، رایج است.

علائم هپاتیت A

یک فرد معمولاً طی 14 تا 28 روز علائم را تجربه می کند. علائم عبارتند از:

• زردی
• تب
• اسهال
• ادرار تیره رنگ
• بی حالی
• درد شکم
• حالت تهوع
• کم اشتها

با این حال، بسیاری از افراد اصلاً علائمی را تجربه نمی کنند. اکثر افراد طی چند هفته تا چند ماه بهبودی کامل پیدا می کنند. پس از این، آنها در برابر آن مصونیت دارند. کودکان زیر 6 سال معمولا هیچ علامتی نشان نمی دهند.

در موارد نادر، هپاتیت A می تواند کشنده باشد. با این حال، واکسن های ایمن و موثری وجود دارد که از این ویروس محافظت می کند.

افرادی که در معرض خطر ابتلا به هپاتیت A هستند عبارتند از:

• مسافران بین المللی
• مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند
• افرادی که دسترسی محدود یا بدون دسترسی به آب تمیز دارند
• افرادی که در مناطقی با وضعیت بهداشتی ضعیف زندگی می کنند
• شرکای جنسی افراد مبتلا به هپاتیت A
• افرادی که بی خانمانی را تجربه می کنند
• افرادی که از مواد مخدر بصورت تفریحی استفاده می کنند

تشخیص و درمان

متخصصان مراقبت های بهداشتی معمولاً با انجام آزمایش خون هپاتیت A را تشخیص می دهند. این آزمایش ها می توانند آنتی بادی هایی را که مخصوص هپاتیت A هستند، شناسایی کنند.

هیچ درمانی برای هپاتیت A وجود ندارد، اما درمان می تواند به مدیریت علائم کمک کند و اکثر افراد معمولا بهبود می یابند. روند بهبودی ممکن است هفته ها یا حتی ماه ها طول بکشد.

در موارد نادر، هپاتیت A برطرف نمی شود و افراد ممکن است عوارضی مانند نارسایی حاد کبد را تجربه کنند. در چنین مواردی، پیوند کبد ممکن است نجات دهنده باشد.

هپاتیت B

CDC تخمین می زند که حدود 862000 نفر در ایالات متحده در حال حاضر با هپاتیت B زندگی می کنند.

عفونت با هپاتیت B معمولا یک منبع حاد یا کوتاه مدت است، اما می تواند مزمن شود – به ویژه در کودکان.

عوارض طولانی مدت، مانند سرطان کبد یا سیروز، می تواند حدود 15 تا 25 درصد از افراد مبتلا به هپاتیت B مزمن را تحت تاثیر قرار دهد. هیچ درمانی وجود ندارد، اما درمان می تواند به مدیریت این بیماری کمک کند.

هپاتیت B معمولا زمانی پخش می شود که خون یا مایع منی یک فرد مبتلا به ویروس وارد بدن فرد دیگری شود. عوامل خطر عبارتند از:

• داشتن رابطه جنسی بدون روش های مانع
• سوزن های مشترک
• داشتن خالکوبی با سوزن های استریل نشده
• حفظ نیش های اتفاقی پوست با تجهیزات پزشکی
• به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی، مانند مسواک یا تیغ
• تغذیه با شیر مادر توسط فرد مبتلا به ویروس
• تولد توسط فردی مبتلا به ویروس

علائم هپاتیت B

علائم مشابه سایر انواع هپاتیت است. افراد ممکن است در ابتدا بدون علامت باشند یا ممکن است اصلاً علائمی نداشته باشند.

هنگامی که فرد مبتلا به هپاتیت B علائمی را نشان می دهد، ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تب
• بثورات پوستی
• درد مفاصل
• آرتروز
• زردی
• خستگی
• درد شکم
• حالت تهوع
• بی اشتهایی

یک واکسن ایمن و موثر می تواند از افراد در برابر عفونت هپاتیت B محافظت کند. تعداد موارد در کشورهایی که واکسن در آنها موجود است کاهش چشمگیری داشته است.

---

مقالات مرتبط: نشانه شماره 1 ابتلا به سرطان کبد

---

تشخیص و درمان

متخصصان مراقبت های بهداشتی اقدامات متعددی را برای تشخیص هپاتیت B انجام می دهند. این اقدامات شامل صحبت با فرد در مورد فعالیت جنسی و استفاده از سوزن است. فرآیند تشخیصی همچنین شامل آزمایش نمونه های خون مانند آنتی بادی ها و آنتی ژن ها خواهد بود.

هیچ درمانی برای هپاتیت B وجود ندارد و در 95 درصد موارد خود به خود برطرف می شود. مراقبت های حمایتی می تواند به مدیریت علائم کمک کند. در موارد بیماری مزمن، پزشک ممکن است یک داروی ضد ویروسی تجویز کند و کبد را به‌طور منظم برای بررسی آسیب در طول زمان بررسی می‌کند.

در طول درمان و نقاهت نیز فرد باید از مصرف الکل و داروها و مکمل های سمی برای کبد خودداری کند.

هپاتیت B شایع ترین علت هپاتیت مزمن و بیماری کبدی مرحله نهایی در سراسر جهان است. به ندرت، هپاتیت B حاد می تواند منجر به نارسایی شدید کبد شود که نیاز به پیوند کبد دارد.

هپاتیت C

هپاتیت C یک ویروس منتقله از طریق خون است که معمولاً از طریق افرادی که از سوزن‌های مشترک یا سایر تجهیزات مرتبط با مواد مخدر استفاده می‌کنند، منتقل می‌شود.

CDC تخمین می زند که حدود 2.4 میلیون نفر در ایالات متحده با این ویروس زندگی می کنند، این تعداد از سال 2010 در حال افزایش است.

سایر افرادی که در معرض خطر قرار گرفتن در معرض این ویروس هستند عبارتند از کارکنان مراقبت های بهداشتی که با وسایل تیز کار می کنند و کودکان متولد شده از زنان مبتلا به ویروس.

این می تواند یک بیماری کوتاه مدت باشد، اما بیش از نیمی از افراد مبتلا به هپاتیت C دچار عفونت مزمن و طولانی مدت می شوند.

علائم هپاتیت C

ممکن است فردی هیچ علامتی نداشته باشد، و تقریباً افراد مبتلا به این ویروس ندانند که دارای آن هستند. آنها ممکن است بدون اینکه متوجه شوند آن را به فرد دیگری منتقل کنند.

هنگامی که علامت دار باشد، علائم هپاتیت C معمولاً عبارتند از:

• حالت تهوع
• بی حالی
• درد ربع فوقانی راست
• ادرار تیره
• زردی

تشخیص و درمان

همانند هپاتیت A و B، ابزار تشخیصی اولیه برای هپاتیت C، آزمایش آزمایشگاهی برای آنتی بادی های هپاتیت C است.

با توجه به خدمات بهداشت ملی بریتانیا (NHS)، بدن در حدود 25 درصد از افراد، ویروس را از بین می برد. با این حال، می تواند در بدن باقی بماند و در دیگران مزمن شود.

بر اساس CDC، هیچ درمانی برای مرحله حاد هپاتیت C وجود ندارد. اگر هپاتیت مزمن ایجاد شود، ممکن است یک دوره داروی خوراکی را برای 8 تا 12 هفته تجویز کنند و پس از آن 9 نفر از 10 نفر دیگر علائمی ندارند.

مانند سایر انواع هپاتیت، افرادی که هپاتیت C دارند باید از مصرف الکل و داروها و مکمل هایی که برای کبد سمی هستند اجتناب کنند.

در موارد شدید، هپاتیت C می تواند باعث اسکار کبد (سیروز)، بیماری مزمن کبد و سرطان کبد شود. عوارض مرتبط با هپاتیت C یکی از علل اصلی پیوند کبد در ایالات متحده است.

هپاتیت D

هپاتیت D یکی دیگر از عفونت های هپاتیت ویروسی است که می تواند حاد و مزمن باشد. مانند سایر عفونت های هپاتیت، باعث آسیب به کبد فرد می شود.

با این حال، این عفونت‌ها فقط در افرادی رخ می‌دهند که قبلاً هپاتیت B داشته‌اند. ویروس هپاتیت D نمی‌تواند خود را در غیر این صورت ایجاد کند. حدود 5 درصد از همه افراد مبتلا به عفونت هپاتیت B به عفونت هپاتیت D مبتلا می شوند.

علائم هپاتیت D

اکثر افراد مبتلا به هپاتیت D بدون علامت هستند.

هنگامی که علائم ظاهر می شوند، مشابه علائم سایر عفونت های هپاتیت هستند. آنها عبارتند از:

• درد شکم
• حالت تهوع
• استفراغ
• تب
• زردی
• گیجی
• کبودی
• خون ریزی

تشخیص و درمان

اگر پزشکان بتوانند آنتی بادی های خاص هپاتیت D را در مایعات بدن فرد پیدا کنند، هپاتیت D را تشخیص می دهند. این فرآیند شامل آزمایشات آزمایشگاهی است.

هیچ درمان شناخته شده ای برای هپاتیت حاد D وجود ندارد. اگرچه برخی از کارهای تجربی نشان داده اند که برخی داروها ممکن است به هپاتیت D مزمن کمک کنند، سازمان غذا و دارو (FDA) هنوز این درمان ها را تایید نکرده است.

عفونت هپاتیت D می تواند باعث آسیب شدید کبدی شود و در برخی موارد ممکن است فرد به پیوند کبد نیاز داشته باشد.

هپاتیت E

هپاتیت E یک عفونت هپاتیت ویروسی است که اشکال حاد و مزمن دارد. شکل مزمن در افراد دچار سرکوب سیستم ایمنی شایع تر است.

ویروس هپاتیت E شایع‌ترین عامل عفونت‌های حاد هپاتیت است و سالانه باعث مرگ بیش از 50000 نفر در سراسر جهان می‌شود.

علائم هپاتیت E

در بسیاری از موارد، عفونت های هپاتیت E بدون علامت هستند. هنگامی که این عفونت ها علامت دار هستند، معمولاً خفیف هستند. علائم هپاتیت E عبارتند از:

• دل درد
• حالت تهوع
• استفراغ
• زردی
• بی حالی
• بی اشتهایی

اگرچه یک فرد می تواند از طریق انتقال خون به هپاتیت E مبتلا شود، غذا یا آبی که با مدفوع فرد مبتلا به ویروس تماس پیدا کرده است، شایع ترین مسیر عفونت است.

تشخیص و درمان

متخصصان مراقبت های بهداشتی چندین عامل مختلف را برای تشخیص هپاتیت E ارزیابی می کنند. اینها شامل علائم بیمار و سابقه سفر است، زیرا عفونت های هپاتیت E در برخی از نقاط جهان بومی است.

اگرچه دانشمندان هنوز آزمایش‌های استانداردی برای هپاتیت E ایجاد نکرده‌اند، آزمایش‌های آزمایشگاهی نیز مهم است.

هیچ خط استانداردی برای درمان عفونت هپاتیت E وجود ندارد که معمولاً بدون درمان پس از چند هفته برطرف می شود. با این حال، در موارد جدی تر و نادرتر، پیوند کبد ممکن است ضروری شود.

هپاتیت G

هپاتیت G – همچنین به عنوان HGV، GB ویروس C یا GBV-C شناخته می شود – ممکن است هپاتیت “واقعی” نباشد. تحقیقات کمی وجود دارد که نشان دهد هپاتیت G باعث بیماری شدید کبدی می شود.

محققان بر این باورند که ویروس HGV و GB C گونه‌های متفاوتی از یک ویروس هستند که متخصصان مراقبت‌های بهداشتی از آن به عنوان GBV-C/HGV یاد می‌کنند.

GBV-C/HGV معمولاً به عنوان یک عفونت همزمان در افرادی که هپاتیت مزمن B یا C یا HIV دارند رخ می دهد.

یک فرد می تواند ویروس را از طریق تماس با خون حاوی ویروس منتقل کند. این می تواند در دوران بارداری، تماس جنسی یا تماس خونی اتفاق بیفتد.

بر اساس یک مقاله در سال 2021، هپاتیت G، حدود 3 درصد از مردم را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. اکثر افراد مبتلا به هپاتیت G علائمی ندارند.

درمان و چشم انداز

در حال حاضر هیچ درمان توصیه ای برای هپاتیت G وجود ندارد.

در حالی که متخصصان مراقبت های بهداشتی اغلب GBV-C/HGV را در افراد مبتلا به HBV یا HCV مزمن تشخیص می دهند، GBV-C/HGV بر شدت بیماری کبد تأثیری ندارد.

---

مقالات مرتبط: کبد چرب چیست؟

---

هپاتیت غیر عفونی

هپاتیت خودایمنی و هپاتیت مرتبط با الکل که بسیاری از مردم از آن به عنوان هپاتیت الکلی یاد می کنند، هر دو نوع غیر عفونی این بیماری هستند.

هپاتیت خود ایمنی

هپاتیت خود ایمنی وضعیتی است که در آن سیستم ایمنی به سلول های کبد حمله می کند. به گفته مرکز اطلاعات ژنتیک و بیماری‌های نادر، اگرچه این عارضه می‌تواند در هر فردی ایجاد شود، اما بیشتر زنان را مبتلا می‌کند.

کارشناسان علت مستقیم هپاتیت خود ایمنی را نمی دانند.

احتمال ابتلا به این نوع هپاتیت در افرادی که سابقه خانوادگی بیماری های خودایمنی دارند یا دارای یک بیماری خودایمنی قبلی هستند بیشتر است.

درمان هپاتیت خود ایمنی

هدف از درمان، سرکوب علائم و کند کردن یا توقف روند حمله سیستم ایمنی به کبد است.

درمان همچنین ممکن است شامل آزمایش خون منظم و مراجعه مکرر به پزشک باشد تا اطمینان حاصل شود که بدن به خوبی به درمان پاسخ می دهد.

هپاتیت خودایمنی می تواند یک بیماری مادام العمر باشد. افراد مبتلا به هپاتیت خودایمنی باید برای نظارت بر علائم و جلوگیری از عوارض جدی با پزشک همکاری کنند.

با معاینات منظم و دارو، بسیاری از افراد مبتلا به هپاتیت خودایمنی می توانند آن را بهبود بخشند.

هپاتیت مرتبط با الکل

هپاتیت مرتبط با الکل زمانی است که التهاب و زخم کبد ناشی از مصرف بیش از حد الکل است.

کارشناسان شیوع واقعی این بیماری را نمی دانند. این به این دلیل است که بسیاری از افراد مبتلا به هپاتیت مرتبط با الکل بدون علامت هستند و این بیماری اغلب تشخیص داده نشده باقی می ماند.

علائم هپاتیت مرتبط با الکل عبارتند از:

• حالت تهوع
• استفراغ
• از دست دادن اشتها
• تب
• خستگی و ضعف
• کاهش وزن غیر قابل توضیح
• دل درد

افرادی که انواع دیگر هپاتیت دارند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به هپاتیت مرتبط با الکل هستند و بنابراین باید از مصرف الکل خودداری کنند.

درمان

اگر فردی تشخیص هپاتیت مرتبط با الکل را دریافت کرد، باید مصرف الکل را متوقف کند.

اگرچه جای زخم ناشی از این بیماری دائمی است، اما کبد ممکن است بتواند بخشی از آسیب را ترمیم کند.

پیشگیری

پیشگیری از انتقال هپاتیت بسته به نوع آن متفاوت است.

متخصصان غربالگری منظم برای هپاتیت A، B و C را برای افراد در معرض خطر توصیه می کنند. پزشکان همچنین به طور معمول در دوران بارداری هپاتیت B و C را غربالگری می کنند.

بخش‌های زیر روش‌های پیشگیری را بر حسب نوع مورد بحث قرار می‌دهند:

هپاتیت A و E

هپاتیت A و E بیشتر از طریق غذا و آبی که با مدفوع فرد مبتلا به ویروس در تماس است، منتقل می شود.

برخی از راه های پیشگیری از عفونت عبارتند از:

1. شستن دقیق دست ها بعد از استفاده از حمام و قبل از غذا خوردن
2. اطمینان از پخت کامل غذا و نگهداری مناسب
3. در سفر فقط آب بطری بنوشید
4. پرهیز یا پوست کندن میوه ها و سبزیجاتی که ممکن است شسته شده باشند یا در آب غیر بهداشتی رشد کرده باشند

افراد ممکن است از پزشک خود در مورد واکسن هپاتیت A بپرسند، به خصوص اگر به منطقه ای سفر می کنند که ویروس در آن شیوع دارد.

هپاتیت B، C و D

برای به حداقل رساندن خطر انتقال، در صورت لزوم، فرد باید:

• با هر شریک جنسی در مورد هر گونه ویروسی که ممکن است داشته باشند، آشکارا صحبت کنید
• در طول رابطه جنسی از یک روش مانع مانند کاندوم استفاده کنید
• فقط از سوزن های تمیز و بدون استفاده قبلی استفاده کنید
• از استفاده مشترک از مسواک، تیغ و ابزار مانیکور خودداری کنید
• بررسی کنید که هر وسیله خالکوبی یا طب سوزنی استریل باشد

افرادی که در معرض خطر بالای قرار گرفتن در معرض هپاتیت B هستند می توانند از پزشک خود در مورد واکسیناسیون سوال کنند، اما هیچ واکسنی برای هپاتیت C وجود ندارد.

افرادی که فکر می کنند ممکن است هپاتیت داشته باشند باید به دنبال کمک پزشکی باشند. یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند در مورد درمان فرد توصیه کند، خطر عوارض را کاهش دهد و از انتقال ویروس جلوگیری کند.

در افراد مبتلا به HIV، خطر ابتلا به عفونت هپاتیت B یا C بیشتر است. این تاثیر همچنین می تواند شدیدتر باشد، زیرا بدن کمتر قادر به مبارزه با عفونت است.

برای کاهش خطر ابتلا به عفونت و عوارض هپاتیت، افراد مبتلا به HIV باید:

• اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از عفونت و انتقال هپاتیت انجام دهید
• در تمام معاینات بهداشتی شرکت کنید
• به برنامه درمانی خود پایبند باشید

ایمن سازی می تواند از هپاتیت A و B جلوگیری کند، اما نه C.

درمان برای هپاتیت B و C در دسترس است، اما نه A.

واکسن هپاتیت

واکسن ها و برنامه واکسن ها به نوع هپاتیت بستگی دارد.

هپاتیت A

دو نوع واکسن هپاتیت A وجود دارد.

افرادی که واکسن هپاتیت A را با یک دوز دریافت می کنند، دو تزریق تک دوز با فاصله 6 ماهه بین آنها دریافت می کنند.

نوع دیگر یک واکسن ترکیبی است که از هر دو هپاتیت A و B محافظت می کند. فرد سه تزریق را در یک دوره 6 ماهه دریافت می کند.

هپاتیت B

یک فرد دو، سه یا چهار تزریق دریافت می کند.

بر اساس CDC، نوزادان باید اولین دوز واکسن HBV را در بدو تولد دریافت کنند و سپس برنامه را در 6 ماهگی کامل کنند.

کودکانی که واکسن نزده اند و نوجوانان 19 ساله یا کمتر نیز باید این واکسن را دریافت کنند. متخصصان مراقبت های بهداشتی نیز این واکسن را برای بزرگسالانی که آن را تزریق نکرده اند توصیه می کنند.

هپاتیت C

هیچ واکسنی برای هپاتیت C وجود ندارد.

گروه ویژه خدمات پیشگیرانه ایالات متحده غربالگری بزرگسالان از نظر هپاتیت C را با آزمایش خون توصیه می کند.

هپاتیت D

اگرچه هیچ واکسنی برای پیشگیری از هپاتیت D وجود ندارد، اما افراد می توانند واکسن هپاتیت B را برای کمک به پیشگیری از هپاتیت D دریافت کنند.

لازم به ذکر است که واکسن هپاتیت B در صورت ابتلا به هپاتیت B مزمن، از فرد در برابر هپاتیت D محافظت نمی کند.

هپاتیت E

سازمان غذا و دارو (FDA) هنوز واکسنی برای هپاتیت E در ایالات متحده تایید نکرده است، با این حال، چین واکسن HEV را برای استفاده در آن کشور در سال 2012 تایید کرد.

هپاتیت G

هیچ واکسنی برای هپاتیت G وجود ندارد.

چه زمانی با پزشک تماس بگیرید

اگر افراد هنوز واکسن دریافت نکرده اند یا معتقدند که ممکن است با ویروس هپاتیت تماس داشته باشند، باید با پزشک مشورت کنند.

افراد باردار باید برای اطمینان از ایمن بودن جنین تحت غربالگری HBV قرار گیرند.

چشم انداز

شش ویروس هپاتیت وجود دارد و هر نوع دارای ویژگی های متفاوتی است. چشم انداز افراد مبتلا به هپاتیت به نوع، داشتن یا نداشتن علائم و اینکه آیا به دنبال درمان هستند بستگی دارد.

برخی از افراد تا زمانی که نارسایی کبدی رخ ندهد نمی دانند که به هپاتیت مزمن مبتلا هستند.

انواع مختلف هپاتیت شانس بهبودی متفاوتی دارند. مثلا:

هپاتیت A: این نوع به طور معمول در عرض 2 ماه بدون عوارض طولانی مدت برطرف می شود و پس از آن فرد مصونیت مادام العمر خواهد داشت.

هپاتیت B: بیشتر بزرگسالان در عرض 90 روز بهبود می یابند و مصونیت مادام العمر دارند. با این حال، بر اساس CDC حدود 90 درصد از نوزادان، 20-50٪ از کودکان بزرگتر 1-5 ساله، و 5٪ از بزرگسالان دچار عفونت مزمن می شوند. عفونت مزمن می تواند منجر به عوارض شدید مانند سرطان کبد یا سیروز شود.

هپاتیت C: عفونت در 75 تا 85 درصد افرادی که به آن مبتلا هستند مزمن است و 1 تا 5 درصد از افراد عوارض تهدید کننده زندگی را تجربه خواهند کرد. درمان در دسترس است، اما 15 تا 25 درصد افراد بدون آن بهبود می یابند.
هپاتیت D: اگرچه این عفونت عمدتاً در دراز مدت خوش خیم است، اما فقط در افراد مبتلا به هپاتیت B رخ می دهد.

هپاتیت E: این عفونت اغلب خود به خود و بدون آسیب جدی درازمدت برطرف می شود. با این حال، زمانی که فردی به سرعت در حال بدتر شدن عفونت هپاتیت E باشد، میزان مرگ و میر بین 0.5-3٪ خواهد بود.

افرادی که مشکوک به هپاتیت هستند باید در اسرع وقت با یک متخصص مراقبت های بهداشتی صحبت کنند.

خلاصه

هپاتیت عفونت کبد است. این وضعیت می تواند حاد یا مزمن باشد.

هپاتیت انواع مختلفی دارد، از جمله ویروسی و غیر عفونی.

برخی از افراد مبتلا به هپاتیت ممکن است علائم خفیفی را تجربه کنند یا اصلاً هیچ علائمی نداشته باشند. با این حال، اگر فرد تحت درمان قرار نگیرد، عوارض این بیماری می تواند شدید باشد.

منبع

منبع 2

 

آیا کودک شما در برابر بیماری ها واکسینه است؟